Daniel Lozakovich & Mendelssohn - Brahms
21.1.2023 - Symphonic Hour
Felix Mendelssohn, Violin Concerto in E minor, Op. 64
Johannes Brahms, Symphony No. 4 in E minor, Op. 98
22.1.2023
Benjamin Britten, Sinfonia da requiem
Felix Mendelssohn, Violin Concerto in E minor, Op. 64
Johannes Brahms, Symphony No. 4 in E minor, Op. 98
Benjamin Britten zeilde in 1939 samen met zijn levensgezel Peter Pears de Atlantische Oceaan over, onder andere omdat zijn pacifistische houding in de periode net voor het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog in zijn thuisland Groot-Brittannië voor problemen zorgde. Een van de werken die Britten tijdens zijn ‘Amerikaanse periode’ schreef, was het Sinfonia da Requiem, een opdracht van de Japanse regering die hiermee de 2600ste verjaardag van de stichting van het Japanse Keizerrijk wou vieren. Brittens Sinfonia da Requiem werd echter door de Japanners niet aanvaard – omdat de titels van de drie delen verwezen naar de katholieke liturgie en het geheel als te somber werd bevonden. Vandaag staat het Sinfonia da Requiem bekend als een van Brittens beste louter orkestrale werken.
“De Duitsers hebben vier vioolconcerten,” zo beweerde de beroemde violist Joseph Joachim: “het grootste, meest compromisloze is dat van Beethoven. Dat van Brahms is het meest serieuze. Het rijkste, het verleidelijkste, is geschreven door Max Bruch. Dat van Mendelssohn echter is het meest innerlijke, het juweel van het hart.” Mendelssohn had maar liefst zes jaar tijd nodig om zijn Vioolconcerto te voltooien: het was zijn laatste werk voor groot orkest.
Het technisch meesterschap dat Brahms in zijn Vierde symfonie tentoonspreidt, gaat niet ten koste van de emotionele zeggingskracht. Integendeel: voor eenieder die het werk beluistert, vormt deze symfonie een bijzonder emotionele ervaring. Samen met Ein deutsches Requiem wordt de Vierde symfonie dan ook terecht beschouwd als Brahms’ magnus opus. De eerste beweging is episch van karakter: uit het openingsmotief ontstaat een heroïsch-romantisch tijdperk waarin alles, ook de tragische kant van het leven, van een ongelofelijke schoonheid is. Het andante, dat begint met een hoornsolo, introduceert een meer menselijke schaal met in het hart van de nocturne-achtige muziek enkele prachtige melodieën. Na een opzwepend scherzo, blikt Brahms in de finale vooruit in de toekomst. “Het einde van deze beweging is een orgie van destructie,” zo schreef de dirigent Felix Weingartner ooit: “een angstwekkende tegenhanger van de vreugde aan het einde van Beethovens Negende symfonie.”
Michael Schønwandt, dirigent
Daniel Lozakovich, viool
