Cornelius Meister & Berlioz

Een uitvoering van Shakespeares Romeo and Juliet in het Parijse Théâtre de l’Odéon deed de Franse componist Hector Berlioz ertoe besluiten om op basis van het tragische Veronese liefdesverhaal een nieuw werk te schrijven. Geen opera, maar een dramatische symfonie waarbij de dialogen van liefde en wanhoop tussen beide titelpersonages tot uitdrukking worden gebracht door het orkest. Een genereuze gift van de vioolvirtuoos Paganini – die net Harold en Italie had gehoord en hiervan enorm onder de indruk was – zorgde voor voldoende financiën om een tijd lang zorgeloos te kunnen componeren. Het adagio van Roméo et Juliette, ook wel de liefdesscène genoemd, beschouwde Berlioz achteraf als een van zijn meest geslaagde composities.

Spanjes bekendste componist, Manuel de Falla, keerde na zeven jaar in Parijs te hebben geleefd kort na het begin van de Eerste Wereldoorlog terug naar Madrid. Daar componeerde hij El amor brujo (de behekste liefde), een ballet over een Andalusische zigeunervrouw die door de geest van haar overleden man wordt lastiggevallen. Het originele werk, dat ontstond op vraag van de toenmalige sterdanseres Pastora Imperio en ook dialogen bevatte, was echter geen succes. Manuel de Falla nam de compositie opnieuw onder handen en creëerde een nieuwe versie voor orkest en mezzosopraan, die al snel erg populair werd. Weinig andere werken weten de flamenco-cultuur zo goed op te roepen, al is El amor brujo voor een groot deel ook schatplichtig aan de ontmoetingen die Manuel de Falla in Parijs had, onder andere met Ravel, Debussy, Stravinsky en de Russische impresario Diaghilev. Het ballet werd in de jaren 1980 verfilmd door de bekende Spaanse filmregisseur Carlos Saura.