Mozart & Schubert
Wolfgang Amadeus Mozart, Symfonie nr. 31 “Parijs”
Franz Schubert, Symfonie in C, D. 944 “Grote Symfonie"
De melodie als ziel van de muziek
Na ontslag genomen te hebben in Salzburg als concertmeester, probeerde Mozart een nieuwe aanstelling te vinden in achtereenvolgens München, Augsburg, Mannheim en uiteindelijk Parijs. Toen hij in deze laatste stad in 1778 de opdracht kreeg om een nieuwe symfonie te schrijven die de prestigieuze publieke concertserie ‘Concert spirituel’ zou openen, zette Mozart alles op alles. Met zijn Eenendertigste of Parijse symfonie probeerde hij de Franse smaak zo goed als mogelijk te behagen. Een voor die tijd bijzonder grote bezetting inclusief klarinetten, veel effecten en een opbouw in drie delen moesten het praatgrage Parijse publiek de mond snoeren. Ofschoon de repetities catastrofaal verliepen (Mozart kon niet aanhoren hoe zijn kersverse werk tweemaal na elkaar “herunter gehudelt und herunter gekratzt” werd), was de première een, groot succes. Een vaste job haalde Mozart echter niet binnen en na het overlijden van zijn moeder keerde hij met tegenzin terug naar Salzburg.
De laatste grote orkestcompositie van Franz Schubert, de zogenaamde Grote symfonie in C, werd tijdens het leven van de jong gestorven componist nooit opgevoerd en was zonder de tussenkomst van Robert Schumann waarschijnlijk verloren gegaan. Hij overtuigde de broer van Franz Schubert om de partituur op te sturen naar Leipzig, waar Mendelssohn in 1839 de première dirigeerde. Schuberts Grote symfonie in C duurt bijna even lang als Beethovens Negende symfonie en is even ambitieus van opzet. Het scherzo en de finale behoren tot de meest rusteloze ritmische passages van de orkestliteratuur. Eén motiefje – bestaande uit vier dezelfde noten – wordt obsessief herhaald voordat een stralende cadens in do groot de symfonie triomfantelijk afsluit.
James Feddeck, dirigent
